Het verhaal van onze Zwitserse buurman Max

Vanwege een niet gunstige wind, lage temperaturen, en nog niet afgemaake voorbereidingen liggen we nu alweer een paar dagen in Calais. Beschut, maar net een gevangenis. Al is het stadje op loopafstand en is de jachtclub sfeervol. Calais is een haven waar redelijk wat schepen stoppen onderweg naar andere bestemmingen, en op die manier maken we toch nog wat mee.

Zo moest een Duits koppel in een klein zeilbootje midden in de nacht van zee gered worden nadat ze in een visnet gevaren waren en water maakten nadat de schroefas en/of keerkoppeling ontzet was. Het haalde zelfs de voorpagina van de lokale kranten hier.

Gisteren liepen we over de brug naar de winkels en ligt daar ineens een intrigerende Cornish Shrimper, varend onder Zwitserse vlag, aan een meerboei te wachten op een opening naar de jachthaven. Bij terugkomst blijkt dit nog geen zes meter lange bootje beschutting voor de harde wind te hebben gevonden achter ons eigen drijvende flatgebouw. Als de eigenaar van de boot daar zelf een foto van maakt, nodigen we hem uit aan boord. Wij zijn erg benieuwd naar zijn verhaal. En de twee meter hoge golven tijdens zijn tocht hebben hem onderweg koud gemaakt, dus een kopje warme thee biedt uitkomst. Max, de schipper, is een Zwitserse arts die zich vijftien jaar geleden heeft voorgenomen om op zijn zestigste met zijn boot een tocht vanaf Basel via de Rijn, Noordzee en Golf van Biskaje rond het Iberisch schiereiland te maken, en via de Middelandse Zee en de Franse kanalen weer terug naar Zwitserland te gaan. Hij is nu zo'n drie weken onderweg, elke dag hoppend naar de dichtstbijzijnde volgende haven. Met zo'n bootje krijg je vanzelf een hoop aanspraak, dus tot nu toe heeft hij zich prima vermaakt. Het contrast met onze boot is echter wel een beetje groot, de Cornish Shrimper past in onze salon. Maar daar zal Max op zijn reis geen seconde minder lol om hebben ;-).