Op weg naar de Vrolijke Zeiler

Terwijl Jesse en ik de hele familie skypen zeilt Yme de boot al slalommend door de vele wedstrijdbootjes voor de wind over de Solent naar de monding van de River Hamble. Wij snappen nu waarom dit gebied het zeilmekka van Engeland wordt genoemd. Aan de River Hamble liggen meerdere havens en je ziet alleen maar boten om je heen. Wij proberen het bij de tweede marina die aan het dorpje Hamble zelf ligt. Helaas vol voor vandaag, voor wat betreft de catamaranplekjes dan... We passeren een ander zeiljacht en de schipper wenst ons veel succes met het vinden van een plekje met onze maat boot. Fijn. Bij de laatste haven, de Swanwick Marina, gaan ze kijken of er toch niet nog een plekje voor ons te vinden is. Na een kleine tien minuten worden we weer opgeroepen via de marifoon en krijgen we plek X20 toegewezen. We volgen V, W, X 1, X2 … X17, X18, X19, maar waar is nu X20? Het kan de plek achter X19 zijn, maar dan blokkeren we wel meteen de gehele doorvaart en moeten we vlak langs de brug draaien op een ondiep plekje. We proberen het, en zien dan dat er geen X20 staat dus we besluiten de haven weer op te roepen. Daar zeggen ze geen X19 te kennen, en hun X20 bevindt zich helemaal aan de andere kant van de haven, nog voor de A-stijger. Tja, Engelse logica?

Het voordeel van zo’n omweg, is dat we een leuke pub aan de overkant zien: de Jolly Sailor. Bekend uit een Nederlandse pilot, maar ook genoemd door verscheidene andere zeilers die we op weg naar de Solent tegenkomen. We springen van de boot, zo gauw deze ligt aangemeerd en wandelen naar Jolly Sailor. De wandeling ernaartoe is ook de moeite waard. Veel bomen, heuvelachtige straatjes en paadjes en huizen met prachtige Engelse tuinen. De Jolly Sailor blijkt een heerlijk sfeervolle plek met mooi uitzicht op de rivier, en op de kaart staan lekkere gerechten. Helaas hebben we al geluncht dus houden we het bij iets kleins.

Jesse moet zo onderhand wel een slaapje gaan doen, dus we vertrekken weer. Al hadden we hier makkelijk een paar uurtjes kunnen doorbrengen. We wandelen door het wijkje en hebben mooi uitzicht op de River Hamble. In totaal maken we een wandeling van ruim drie uur, met uiteraard een tussenstop in de speeltuin zodat Jesse nog even kan schommelen met een Engelse dame van gelijke leeftijd.

Het is maar goed dat ik Yme bij mij heb, want zonder Yme had mijn wandeling zeker nog een paar uur langer geduurd. Mijn gevoel voor richting is totaal weg. Gelukkig hebben we op de boot een kompas.

Weer terug in de haven eten we een hapje bij “The Boat House Cafe” en kijken we de wedstrijd Italië tegen Spanje. Hierna nemen we een douche in de familiedouche en kijken we de wedstrijd Ierland tegen Kroatië op de boot. Buiten is het weer druilerig, regen, regen en nog eens regen. Dus of we morgen zin hebben in een nat pak…