Goodbye Falmouth, Ola La Coruna

Al weken houden we de weersvoorspellingen in de gaten en nu blijkt er toch echt het mooiste weergaatje voor een oversteek aan te komen. Helaas kunnen onze opstappers (Eric en/of Henk) pas vanaf 15 juli mee komen varen. We staan voor een lastige keuze. Laten we dit mooie weer aan ons voorbij gaan, of doen Yme en ik het wachtlopen met z'n tweeën? Nadat de voorspellingen dagen achtereen goed blijven, kiezen we ervoor om nu te gaan. In Falmouth doen we nog de laatste boodschappen, de was, maken de boot schoon en koken alvast voor onderweg.

We sturen familie nog een laatste e-mail dat we gaan vertrekken zonder opstappers, en hoe we via de satelliet te volgen en te bereiken zijn. Als we maandagochtend vlak voor vertrek onze mail nog even lezen, hebben wij een bezorgde mail van de vader van Yme. Wat doen we als onderweg een van ons drieën ziek wordt. Yme antwoordt dat we dan naar Brest uitwijken. Dat zouden we volgens de vader van Yme sowieso moeten doen, hij vindt het niet verstandig om zonder opstappers helemaal naar Spanje te varen.

Wij hebben lang over de keuze nagedacht. Onze eerste voorkeur ging uit naar het varen met opstappers (Eric en/of Henk). Maar de afgelopen weken hebben we geen betere voorspelling gezien dan die voor deze week. Dus wachten we op opstappers, met het risico in slechter weer op een ruigere zee te moeten varen, of proberen we het met zijn tweeën met als uitwijkmogelijkheid Brest als het toch tegen blijkt te vallen. We kiezen er dus voor om met zijn tweeën te gaan. Eric volgt ons via de sateliettelefoon en stuurt ons een paar keer per dag de 24-uurs voorspelling voor het gebied waarin we dan varen.

Als we vertrekken is de zee vlak, er staat weinig wind. We motorzeilen het eerste stukje. Na nog geen uur onderweg te zijn, zien we voor het eerst dit jaar dolfijnen. Helaas nog ver weg, maar het zijn dolfijnen. En dan nog geen half uur later, weer dolfijnen. Ze zwemmen recht op onze boot af, zeggen ons even gedag en vervolgen weer hun weg, net als wij. Dolfijnen spotten is een groot feest.

We komen een paar zeilboten tegen. Yme had gelezen dat de Pacific Blue, een Nederlandse vertrekkersboot op terugreis, vandaag in Falmouth aankomt vanuit de Azoren. En inderdaad, we passeren ze op enige afstand en kunnen nog net een foto maken.

 
Dat het ook minder voorspoedig kan gaan zien we vlak daarna....

Ik zit op de uitkijk als ik plots naast me een doffe plof hoor. Hmm, wat krijgen we nu. We hebben een verstekeling aan boord gekregen. Een duif die een stukje met ons mee komt liften.

Op zee hebben we geen internet, geen bereik, dus geen e-mail, geen sms, geen nieuws en geen Wordfeud. Maar Jesse geeft genoeg afleiding. We kijken Toy Story, "poppetjes kijken" zegt Jesse. Cars en Bumba zijn ook favoriet en we spelen met de auto's.

De zee blijft rustig, er is weinig deining en er staat een zacht windje. Een goed begin is het halve werk. Maar ik durf nog niet te vroeg te juichen. Aan de horizon zien we een groot zeilschip. Op de kaartplotter zien we dat we gelijk opvaren met een tallship uit Polen, de Dar Młodzieży. Deze heeft de bestemming Lissabon. Ik had al gelezen dat daar deze zomer een regatta met tallships zou zijn. Een paar uur later verschijnen er nog twee op ons scherm.

We eten de van tevoren klaargemaakte kikkererwten. Alleen Jesse heeft beduidend minder trek dan anders. Gelukkig drinkt hij zijn papflessen wel goed, dus deze maken we extra groot. De overige bemanning, Yme en ik, voelt zich prima. Ik duik vroeg de hut in om nog wat slaap te krijgen, voordat de nacht gaat beginnen. Pas als de motor rond tien uur uit gaat, lukt dit.

We zeilen door de nacht, met in ons kielzog de drie tallships. Ze kiezen echter voor een wat meer voordewindse route dan wij, dus lang zullen we ze niet meer zien. Er zijn wat vissersboten en vrachtboten te zien als kleine stipjes aan de horizon, maar verder is het donker. Als Yme middernacht de wacht aan mij overdraagt laten de sterren zich zien. "Mijn moeder vergezelt me deze tocht", is mijn gedachte. We zeilen geweldig, met acht, negen knopen rollen we van golf tot golf. Zo schiet het lekker op. De wind is aardig toegenomen, ook de golven zijn een stuk hoger. Maar we voelen ons nog steeds goed.

Wat doe je nou zo 's nachts? Elke vijftien minuten kijk je een rondje van 360 graden. Zijn er boten of boeien waar je moet wijken? Lezen lukt mij niet tijdens het varen, dus ik laat mijn gedachten de vrije loop. Ik heb een gesprekje met mijn moeder en zing een liedje. Dat kan nu, want niemand hoort mijn valse gezang, haha. Verder is de AIS een heel leuk speeltje. Het geeft je zoveel informatie over de boten die om je heen varen. Een leuk tijdverdrijf. Ook berekenen we een paar keer per nacht hoe ver het nog is en hoe lang we daar over zullen doen met een gemiddelde snelheid van respectievelijk 6, 7 en 8 knopen. De eerste nacht hebben we goed doorstaan.

De volgende dag komen we weer door met rusten, slapen, Toy Story, Cars en Bumba kijken, spelen met de auto's, eten en drinken. En dat alles tien keer. Het is stil om ons heen, waar je kijkt zie je zee. Aan het eind van de dag hebben we wel twee schermen tegelijk nodig om Jesse zoet te houden.

Yme zit boven als hij op het scherm opeens een object heel snel dichterbij ziet komen. Deze snelheid haalt geen boot, dus hij kijkt in de lucht. Daar komt een sportvliegtuigje ons een groet brengen. Hij vliegt zo wat bij ons naar binnen. Helaas te vluchtig voor een foto, maar wel spectaculair. Overdag leggen we het eerste rif, en het zeilen gaat meteen een stuk aangenamer. Verder zien we dinsdag (de tweede dag) wel geteld één vrachtschip. 's Nachts zien we niet veel meer. Het is pikdonker. De maan en de sterren zitten verstopt achter de wolken. Op de AIS is ook geen boot te bekennen. Dit is saai, heel saai. Wel ziet Yme nog een helicoptericoontje door het beeld vliegen. "Zal dit een grapje van de programmeur zijn en ben ik opeens in een computerspelletje beland waarbij je helicoptertjes moet neerschieten?", vraagt hij zich af. Het blijkt een SAR-helicopter te zijn. SAR staat voor Search And Rescue. In geval van nood komen zij je zoeken. Prins William vliegt op zo'n helicopter en heeft laatst een Engels echtpaar uit de zee gered.

De wind neemt af, de zee wordt heel vlak. Een prima zee voor dolfijnen en ja, we worden weer verwend met een paar springende dolfijnen. Om snelheid te houden zetten we een motor bij, anders zitten we straks nog vier dagen op zee. Om half vier 's middags (Engelse tijd) hebben we voor het eerst weer land in zicht. In het echt duidelijker dan op de foto....

Ook zien we zo nu en dan weer een bootje. 's Middags eten we rösti's en 's avonds maak ik een variant op de Spaanse tortilla. Als de wind opeens lekker aantrekt besluiten we toch maar naar La Coruna verder te zeilen in plaats van te gaan ankeren bij een van de dorpjes waar we nog met daglicht aan kunnen komen. La Coruna is een haven die ook in het donker goed aan te lopen is. Helaas valt op het eind de wind helemaal weg en duurt het vele malen langer dan gedacht voordat we dan eindelijk om vier uur (Spaanse tijd) op een veilig plekje in de haven liggen. Naast een prachtige speeltuin blijkt de volgende ochtend, dus Jesse loopt na een uurtje spelen weer een beetje recht.