Rustige tochtjes, leuke plekjes, veel ijsjes, vuurwerk en een controle

Inmiddels liggen we al weer vier dagen in de prima marina van Portosin. We brengen de dagen door met weinig doen, wat bezoekjes aan het strand, de speeltuin, ijsbar en de steiger met veel nationaliteiten bij elkaar.

Maandagochtend is het plan om een bezoek te brengen aan Santiago de Compostela. Yme huurt via de havenmeester een auto om ’s middags Eric, Gitte en Lotte op te halen, dus we willen er goed gebruik van maken. Bij Noia staat er een omleiding aangegeven en die volgen we. Als we na 40 minuten weer een bord zien, blijken we nog maar één kilometer van Noia vandaan te zijn. “Hmmm, dat betekent dus dat we 40 minuten rondjes hebben gereden om nu weer één kilometer van Noia vandaan te zijn.” We concluderen dat Santiago de Compostela toch niet haalbaar is en in Noia gaan we een lekker kopje koffie drinken en Jesse veel 'ballen schoppen'. Het autorijden is toch wel apart na ons twee maanden lang alleen maar per boot te verplaatsen. Als we 54 rijden op een weg waar je 80 mag zegt Yme het gevoel te hebben dat we 150 rijden...

Yme snelt vervolgens naar het vliegveld in La Coruña en Jesse gaat een middagslaapje doen. Als hij wakker wordt is zijn lieve nichtje Lotte er. Die twee zijn door het dolle heen. Er wordt lekker gespeeld in de speeltuin. Wij besluiten om een hapje buiten de deur te eten. Helaas kunnen we geen restaurant vinden dat voor negen uur open gaat, dus ik kook snel een hapje op de boot.

De volgende dag varen we uit richting de Ria de Arousa en leggen we aan in Ribeira. Niet langs een pontoon, niet aan de stijger en niet voor anker, maar voor ons op een nieuwe manier. Achteruit inparkeren tussen twee andere boten en rotsen, met twee lijnen naar de voorkant. Het voordeel van onze boot is dat je dan lekker makkelijk aan de wal stapt. Het is alweer een feestdag. 

Door de stad loopt een optocht van met name veel drinkende mensen. Als ik iemand vraag waarvoor het is, zegt deze afkeurend dat het de mensen alleen om het drinken gaat. De volgende ochtend zien we dan ook veel mensen hun roes uitslapen op het strand en voor de deur van de bakker. De rest van de winkels is dicht, ook al horen ze open te zijn. Spanje. Lotte en Jesse verkennen de stad ook met z´n tweetjes, opeens durven ze alles.

In Ribeira is een levendige visindustrie. Hier varen de vissersschepen, bootjes kan je ze niet noemen, aan en af. Er is een grote visafslag en ook zijn er veel conservenfabrieken. We ontmoeten wederom de heer Van Os, die in Ribeira boten laat bouwen voor de Filippijnse tonijnvisserij. Hij liet ons foto's zien van twee Nederlandse schepen die hier ankerend op de rotsen aan het stuiteren waren. We hebben ze eerder ontmoet in Camarinas, ze hebben de boten over laten varen naar La Coruña om vervolgens zelf een zonzekere vakantie te hebben in Spanje en Portugal. In Ribeira lagen ze niet meer toen wij aankwamen.

Vandaag varen we naar Caramiñal. Er is nauwelijks wind voorspeld, dus op de gennaker. Na een paar  minuten waait het echter al 20 knopen, de gennaker mag weer omlaag en we laveren verder tussen de rotspartijen met de gewone zeilen. Caramiñal is het eerste echt mooie plaatsje na La Coruña. Het ligt tussen twee heuvels in, heeft een mooi zandstrand en een boulevard met palmbomen. De middag brengen wij dan ook door op het strand, waar Jesse, Lotte en de Noorse viking Viktor zich vermaken in het door Yme gebouwde zwembad (zonder zeewier anders wilde Lotte het water niet in). Eric en ik het wagen om een korte duik in zee te nemen. Inmiddels is de zeewatertemperatuur gestegen tot 21 graden.

’s Avonds hebben we even een gevecht met de kleintjes als ze niet willen eten. Twee happen en dan gaan de mondjes op slot. Jesse en Lotte willen allebei geen groente meer eten. Maar als Lotte na het eten naar de speeltuin mag, straalt ze weer helemaal. En als de boot een bezoek van de “Aduanas”, de douane, krijgt is Jesse de allerliefste en windt hij de vijf mannen zo om zijn vinger. Ik word toch altijd een beetje zenuwachtig als de politie of douane mijn papieren gaat controleren. Niet dat ik iets te verbergen hebt, maar het voelt als een examen dat er misschien toch iets niet in orde is. Ook bij Yme voel ik een lichte spanning. Maar het is een gewone routine controle en alles is goed. Als de mannen de boot afstappen, zegt Jesse dat hij de politieboot ook wel even wilt zien. Ik kan het natuurlijk altijd even vragen. En ja hoor, dat mag. Jesse straalt van oor tot oor. “Politieboot. Speedboot. Wieuwwieuwwieuw.” Als dank voor ons bezoek krijgen wij een fles wijn, een echte Rioja Bordón, speciaal gebotteld voor de Vigilancia Aduanera, de Spaanse douane. Dus nee, in Spanje hoef je geen flessen wijn paraat te hebben om de douane om te kopen. Dat doen zij wel. Van deze fles gaan wij heerlijk genieten op de Spaanse rias.