Als de wekker om kwart voor vijf gaat, is het toch nog wel erg donker buiten. Yme besluit om te wachten met losgooien tot het schermerig wordt en dat is pas om half zeven. Jesse en ik mogen nog blijven slapen en dat doen we. Yme ziet bij het uitvaren van de baai tientallen springende dolfijnen om de boot en maakt mij wakker. Ik kijk uit het raam, maar zie niks. Snel zoek ik weer mijn kussen op. Ik hoor de dolfijnen rond de romp zwemmen. Of toch niet? Het is Jesse die zijn knuffels de dolfijnen laat zien."Fijnen, fijnen" zegt hij steeds, naar buiten wijzend door z´n grote slaapkamerraam.
We motorzeilen door een heerlijk rustig deinende zee. Als we de Kaap Finisterre hebben gerond, begint het een beetje te waaien en kan de motor uit. Ik en Jesse liggen nog lekker op de bank.
Vroeger dacht men dat bij de Kaap Finisterre de wereld ophield. We dobberen de baai in richting Muros, leggen de boot voor anker en gaan met ons bijbootje naar de kant. Jesse speelt heerlijk in de speeltuin en op de brede stoepen van de boulevard met wat Spaanse kindjes. Wij moeten erg wennen aan de drukkende warmte hier, maar als aan het eind van de middag een verkoelend windje komt opzetten concluderen Yme en ik dat we Muros erg leuk vinden.
We varen terug naar de boot. Het lijkt alleen alsof deze ons tegemoet komt. Het zal toch niet? Een krabbend anker is het laatste wat je wilt hebben. Als we bij de boot zijn zien we dat deze al zeker meer dan 50 meter verplaatst is en door de toenemende wind worden we snel richting de havenkade geblazen. Yme start de motoren, terwijl ik Jesse op de bank zet met de iPad voor zijn neus. Dat anker moet omhoog. Ik krijg de bridle, twee touwen die er voor zorgen dat het anker in het midden tussen de twee drijvers blijft, niet los. Yme gaat naar voren en ik sta voor het eerst in zo'n situatie achter het roer. Met de handels van de motoren probeer ik de boot zo goed mogelijk in de wind en recht te houden. Ik zie om me heen de boten en kades steeds dichterbij komen. Op de boot waar we het hardst naar toe drijven, zie ik een vrouw angstig kijken. Tja, we komen ook wel erg dichtbij, maar we hebben de situatie onder controle. We halen het anker op en nemen een tonnetje afval mee. We zien dat het anker zich heeft genesteld in een plastic fles, een tros touwen en vissersnetten en ik weet niet wat voor troep nog meer. De vaargids had gelijk. Ankeren in zwarte modder en "rubbish", heel veel afval.
In ankeren hebben we even geen zin meer, dus we zetten koers naar Portosin. Hopelijk is er rond dit tijdstip nog een plaatsje voor ons vrij. Om zeven uur meren we veilig af aan de stijgers van de jachthaven. Het lijkt alsof alle boten uit de haven van Camariñas zich naar Portosin hebben verplaatst. Het is een en al gezelligheid en 's avonds borrelen we bij ons aan boord met de bemanningen van de Cedo Nulli, de Duitse Lady Jean en de Noorse kinderboot waarvan we de naam even niet weten. We doen ons ankerverhaal in het Engels en gebruiken de term ´drifting away´. Oh ja, zo heet de boot ook.
In Portosin blijven we een paar dagen liggen, maandag komen Gitte, Eric en Lotte aan boord en gaan we de mooie ria´s verder verkennen.
We motorzeilen door een heerlijk rustig deinende zee. Als we de Kaap Finisterre hebben gerond, begint het een beetje te waaien en kan de motor uit. Ik en Jesse liggen nog lekker op de bank.
Vroeger dacht men dat bij de Kaap Finisterre de wereld ophield. We dobberen de baai in richting Muros, leggen de boot voor anker en gaan met ons bijbootje naar de kant. Jesse speelt heerlijk in de speeltuin en op de brede stoepen van de boulevard met wat Spaanse kindjes. Wij moeten erg wennen aan de drukkende warmte hier, maar als aan het eind van de middag een verkoelend windje komt opzetten concluderen Yme en ik dat we Muros erg leuk vinden.
We varen terug naar de boot. Het lijkt alleen alsof deze ons tegemoet komt. Het zal toch niet? Een krabbend anker is het laatste wat je wilt hebben. Als we bij de boot zijn zien we dat deze al zeker meer dan 50 meter verplaatst is en door de toenemende wind worden we snel richting de havenkade geblazen. Yme start de motoren, terwijl ik Jesse op de bank zet met de iPad voor zijn neus. Dat anker moet omhoog. Ik krijg de bridle, twee touwen die er voor zorgen dat het anker in het midden tussen de twee drijvers blijft, niet los. Yme gaat naar voren en ik sta voor het eerst in zo'n situatie achter het roer. Met de handels van de motoren probeer ik de boot zo goed mogelijk in de wind en recht te houden. Ik zie om me heen de boten en kades steeds dichterbij komen. Op de boot waar we het hardst naar toe drijven, zie ik een vrouw angstig kijken. Tja, we komen ook wel erg dichtbij, maar we hebben de situatie onder controle. We halen het anker op en nemen een tonnetje afval mee. We zien dat het anker zich heeft genesteld in een plastic fles, een tros touwen en vissersnetten en ik weet niet wat voor troep nog meer. De vaargids had gelijk. Ankeren in zwarte modder en "rubbish", heel veel afval.
In ankeren hebben we even geen zin meer, dus we zetten koers naar Portosin. Hopelijk is er rond dit tijdstip nog een plaatsje voor ons vrij. Om zeven uur meren we veilig af aan de stijgers van de jachthaven. Het lijkt alsof alle boten uit de haven van Camariñas zich naar Portosin hebben verplaatst. Het is een en al gezelligheid en 's avonds borrelen we bij ons aan boord met de bemanningen van de Cedo Nulli, de Duitse Lady Jean en de Noorse kinderboot waarvan we de naam even niet weten. We doen ons ankerverhaal in het Engels en gebruiken de term ´drifting away´. Oh ja, zo heet de boot ook.
In Portosin blijven we een paar dagen liggen, maandag komen Gitte, Eric en Lotte aan boord en gaan we de mooie ria´s verder verkennen.
Stuur je me een beetje zon en warmte? Het regent hier.... Leuk verhaal! Is ons ook eens gebeurd, in de haven van Porto Vecchio in Corsica.... de boot drifted away bijna 1 km en is heel vlak bij de kust te rust gekomen - zonder probleemen aan de kiel. Een knuffel voor Jesse!
BeantwoordenVerwijderenIn zowel de Ria de Muros als Ria de Arouso is het heel moeilijk ankeren. De bodem is bedekt met een dikke laag kelp en een anker geraakt daar zomaar niet door.
BeantwoordenVerwijderenProbeer in de Ria de Muros zeker ook A Pobra do Caraminal. Zeer leuke haven, perfecte service en een belachelijk lage prijs. (zeker voor catamarans)
Bart (Maeva)
We hebben het gemerkt ja;-) Passen de volgende keer wat beter op, nu liep het net goed af gelukkig.
BeantwoordenVerwijderen