Een iets ander plan voor de komende weken

Terwijl ik Jesse in bed leg voor zijn middagslaapje, gooit Yme alvast los om naar San Vincente del Mar te zeilen. Dit plaatsje hebben we met Gitte en Eric uiteindelijk toch niet aangedaan, omdat een ligplaats in de haven heel duur was en wij toen vanwege de verwachtte wind geen zin hadden om te ankeren. Dat hebben wij nu wel. We leggen de boot op een adembenemend mooie plek voor anker, met groepen spelende dolfijnen om ons heen.

Na aan boord te hebben gedineerd, roeien we met de bijboot naar de kant voor een ijsje. Op de weg terug varen we nog even langs onze buurboot, de Spirit van de Nederlanders Mieke en Theo Rutten. Een Contest 46 die we eerder ook al in Combarro zagen liggen. Jesse, die al dagen weinig anders wil drinken dan zijn melk, laat zich de appelsap goed smaken. 'Meer, meer', 'lekker, lekker'. Ook heeft hij de grootste lol met Marijke, die samen met haar man Lino voor twee weken aan boord is op de Spirit.

Het is een rustige nacht en we slapen goed. Jesse slaapt standaard een uurtje langer als we voor anker liggen, dus wellicht een goede reden om wat vaker te ankeren. Het water ziet er zo mooi uit, helder en schoon, dat vraagt om erin te springen. De 19 graden lokt wat minder. Maar ik waag het erop. Eerst mijn ene teen, dan mijn andere, dan beide voeten, kuiten en vervolgens tot mijn middel. Brrr, wat is het koud. Jesse en Yme kijken aanmoedigend toe. "Zwemmen!" zegt Jesse. Doet ze het, of doet ze het niet.

Na een keer in het water te zijn geweest en binnen drie seconden weer op de boot te zijn geklommen, gaat de knop om en zwem ik met de reddingsboei naar het strand. Hoe ondieper het water wordt, hoe warmer het wordt, op het eind voelt het zelfs als een warm bad.

Yme en Jesse volgen met de bijboot, die gelijk een grote poetsbeurt krijgt. We lunchen bij een grappig tentje. San Vincente is een heerlijke vakantieplek, met veel hotels en minstens twee campings. De stranden hebben fijn zand en zijn zeer schoon. Wij voelen ons hier de koning te rijk.

Het nieuws uit Nederland wat betreft mijn vader is minder goed. Het ziet er niet naar uit dat hij volgende week het vliegtuig naar Spanje kan nemen, dus wij besluiten dan maar zelf naar Nederland te gaan. Jesse en ik hebben een ticket voor aankomende maandag van Porto naar Eindhoven, Yme volgt een week later zodat hij eerst nog wat tijd heeft om de steeds langer wordende to-do-lijst weg te werken. Opeens bekruipt ons een gevoel van haast, we hebben een plan, we hebben een doel. Dit voelt heel raar. We halen het anker op en varen naar Baiona. Op zee is het mistig, heel mistig. We varen op de AIS, de radar en ons gehoor. Op de AIS zien we dat er een groot vrachtschip in de buurt is, maar dan zien we een groep kanoërs. Levensgevaarlijk, vinden wij. Ik vind dat we in hun buurt moeten blijven tot het grote vrachtschip voorbij is. We controleren op de AIS de positie en zien dat het vrachtschip veilig achterlangs zal kruisen.

Jesse is inmiddels lekker vroeg in slaap gevallen (letterlijk) nadat hij z'n middagslaapje heeft geweigerd. Van links en rechts klinken verschillende misthoorns. Er nadert een boot, althans dat kunnen we zien op de AIS. Opeens horen wij een toeter, heel dichtbij. Ik beantwoord het geluid door ook op onze toeter te blazen. (Dank voor dit praktische cadeau voor Jesse, Jarmila ;-)) Nog voor ik de camera heb kunnen pakken is de boot alweer uit het zicht. Dan hoor ik weer een motorgeluid, rechtsachter. Plots zien wij een speedboot met onverantwoord hoge snelheid op ons afvaren. De radar ziet deze pas heel laat en hij heeft ook geen AIS. Gelukkig ziet de jongeman achter het stuur ons net op tijd en neemt gas terug en een flinke bocht. Dit ging net goed. Als we Baiona binnenvaren hebben we weer zicht.

Morgen gaan we de planning voor de komende dagen maar eens maken om te bezien waar we de boot voor een week of drie veilig kunnen laten liggen. De ria's laten we nu achter ons. Wel jammer, want er komen net een aantal Nederlandse 'vertrekkers met kinderen' aan. Die zullen we dus pas in Portugal treffen.