Het is (meestal) stil in Porto

Het is even wennen om alleen aan boord te zijn, nadat we een paar maanden onafgebroken met z'n drietjes op een kluitje geleefd hebben. Ik heb opeens alle tijd om dingen te doen, in plaats van de twee uur per dag wanneer Jesse zijn middagslaapje doet. Maar alle tijd hebben is nog niet hetzelfde als alle tijd goed besteden. De eerste dagen ben ik erg inefficient, ik doe duidelijk meer wanneer de deadline het wakker worden van Jesse is... Het helpt ook niet dat ik bijna niet kan slapen. De haven ligt mooi beschut, maar zeker als het even heeft geregend (de Douro is honderden kilometers lang) dan kan de stroming hier fors zijn en het getrek aan de touwen zorgt er vervolgens voor dat mijn ogen weer open gaan. Met name vlak na hoogwater gaat het goed los. De Douro is echter wel erg mooi, mijn bijna dagelijkse wandeling naar de stad vroeg in de ochtend is een feestje.

Ondertussen genieten Jesse en Nicole van het warme weer in Nederland, en dan met name ook het warme water van het zwembad. Samen met de vele mensen die langskomen, zoals Mimi hieronder. Jesse is inmiddels kapitein van een eigen boot, en schijnt (ik geloof er niets van natuurlijk) met bandjes om los te kunnen zwemmen. Hopelijk dat we met de grote boot ook snel in wamer water terecht gaan komen, want ik spring er voor mijn plezier voorlopig nog niet in. Al hebben de klapschroeven al zoveel aangroei dat we er binnenkort toch aan moeten geloven ben ik bang.

De haven waar we nu liggen (Douro Marina) is nieuw, niet veel boten zijn op de hoogte van de mogelijkheid om hier te stoppen. Degenen die deze blog lezen inmiddels wel, en na een gezellige borrel met de vertrekkende Utopia en Spirit komen de volgende dag de Pooh van Hennie (met opstapper Hugo) en de Mathiba met Jacques en Akke aanvaren. Hennie organiseert dit jaar voor de eerste keer de Zeilen Atlantische Toertocht, de Mathiba is een van de deelnemers. Later op de dag doen we een gezellig drankje bij mij aan boord, om later nog uit eten te gaan in het lokale (Gaia) toprestaurant.

De volgende dag ben ik natuurlijk wel erg benieuwd naar de Pooh, het 18 meter lange aluminium schip dat Hennie zelf gebouwd heeft en ook vaak lezingen over geeft. Dus drinken we daar ook nog wat.

Inmiddels zijn alle Hollanders verdwenen en ik maak me op voor wat laatste klusjes voordat ik zaterdag naar Nederland vlieg. Maar niet na eerst een lekkere capuccino op het terras met mooi uitzicht op de riviermonding te drinken.

Vrijdag ligt overigens de nieuwe Zeilen (nummer 9, de HISWA-editie) in de winkel, die moeten jullie zeker allemaal kopen aangezien er een door ons geschreven verhaal ("Vertrekken op twee rompen") opgenomen is over de aanloop naar ons vertrek afgelopen mei.