Met Ashu en Elles via Cies weer thuiskomen in Combarro

Jesse heeft twee dagen met veel slaap nodig om bij te komen van tien dagen optrekken met nichtje Lotte. Wij hebben zelf ook weer even wat tijd nodig om de boot op orde te krijgen, en dan met name het wegwerken van de inmiddels grote hoop aan vuile was. In Spanje zijn wasmachines bij de jachthaven echter een zeldzaamheid gebleken tot nu toe. Dus werken we ook aan onze conditie door de kinderwagen vol te stouwen en vervolgens 30 minuten bergop te wandelen om een middagje door te kunnen brengen in een mooie doe-het-zelf wasserette (uiteindelijk via Facebook gevonden). Ook nemen we voorlopig echt afscheid van de Cedo Nulli die bezoek op gaan halen in Porto. Natuurlijk niet na eerst nog een klein borreltje te doen bij Nicole en Joris aan boord. Waar Jesse zich vergaapt aan hun grote TV, en Nicole onder de indruk is van de goed georganiseerde medische kit en waterdichte meeneemtas voor noodgevallen.

Elles heeft voor de veertigste verjaardag van Ashu (vandaag, gefeliciteerd!) als verrassing geregeld dat ze bij ons langskomen voor een weekend meevaren, bij voorkeur met zon, mooie plekjes en lekkere drankjes. 

Jesse mag dus weer naar het treinstation om ze daar op te halen, de namen van Ashu en Elles zitten er gelukkig ook snel weer in. Jesse rent wat af de eerste avond, met vooral Elles, en we zoeken (en vinden) een prima plekje voor tapas en ijs.

De volgende ochtend gooien we los voor wederom een bezoek aan de Cies eilanden. We zien zowaar dolfijnen (zwarte stipje op de foto) bij het verlaten van Vigo, dat compenseert, met name voor Elles, voorlopig het gebrek aan zon ;-). Wij zelf vinden wat minder zon eigenlijk best wel weer even lekker.

Het plan is om in ieder geval te lunchen in de baai en een mooie wandeling te maken over het eiland. Afhankelijk van het weer en de deining blijven we de nacht liggen of varen we door naar de ria Aldan. Aangezien het wat regenachtig is wanneer we aankomen en Jesse en ik een ongepland lange siësta houden, duurt het tot het begin van de avond voordat we aan wal gaan. Na enige strubbeling om de bijboot op het strand te krijgen zonder een natte broek te krijgen (niet gelukt). We drinken wat op een terrasje dat we vanaf de boot al goed hebben zien liggen en kunnen horen. Het blijkt ook vol te zitten met dronken Spanjaarden en die doen rare dingen.

De boot ligt heerlijk rustig, en redelijk ver van die piraten in nudistenkleding, dus gaan we op zoek naar het andere restaurant op het eiland, op de camping, voor een hapje eten. Uiteraard gaat de keuken pas om half tien open, we behelpen ons met wat tortilla en stokbrood. En een magnetron om het potje voor Jesse op te warmen. Op de weg terug kunnen wij eindelijk eens als gezinnetje op de foto, met op de achtergrond de zon die wegzakt in de Atlantische Oceaan.

In tegenstelling tot de vorige keer in deze baai hebben we een heerijk rustige nacht en ontwaken we pas tegen negenen uit onze coma. We wachten het tij af voor wat stroom mee alvorens we motorzeilend (het zeilen mag geen naam hebben) een mooi tochtje maken naar Combarro. We lunchen in het oude stadje en Nicole is blij dat Elles en Ashu er zijn, want ze proberen de raarste dingen uit (inktvis, mosselen, sardientjes met kop en al). Na een ijsje op het strand, is het weer tijd om afscheid te nemen. We zien ze weer over een paar weken bij hun huwelijk in Amsterdam.

Combarro voelt na ons laatste bezoek met Gitte, Eric en Lotte al bijna als thuiskomen. Het is niet dat de haven zo bijzonder sfeervol is, maar het zijn met name het oude dorp en het grote plein met aangrensende speeltuin en terrasjes die het erg leuk maken. Jesse speelt en voetbalt ('ballen schoppen') al snel weer met de lokale jeugd en ook de volgende ochtend is het genieten van de rustige sfeer wanneer we brood gaan halen bij de bakker en een cappucino bestellen.

Als een stel feestende Spanjaarden (dat doen ze naar eigen zeggen van 1 juli tot 1 spetember) dan ook nog eens Jesse live gaan toezingen op de steiger naast onze boot is het helemaal af. Alleen het dansen in de armen van een Spaanse dame wordt al snel wat teveel voor Jesse, langzaam trekken z'n lippen krom de verkeerde kant op en dan is het weer tijd voor papa of mama. Een enkele Spanjaard durft vervolgens toch nog even te vragen of ze een kijkje op onze boot kunnen nemen, het verhaal van onze reis maakt de tongen los. Al is daar niet veel meer voor nodig gezien de lading lege flessen.

Vandaag vertrekken we als het goed is weer richting de ria de Arousa, daar hebben we de vorige keer iets te weinig tijd kunnen doorbrengen.