Vanuit Porto is het plan om na de lunch los te gooien en dan ofwel in Aveiro af te meren, of gelijk een hele nacht door te varen naar São Martinho do Porto. Een door de pilot omschreven mooie baai met heerlijk warm zwemwater. Daar verlang ik naar, zwemmen! Jesse speelt 's ochtends nog fijn met Enza. Ravotten in de speeltuin, kleien en Dr. Panda Restaurant op de iPad. Na de lunch worden wij vaarwel gezegd door de overige bemanning van de Sailaway, ook zij geloven volgens mij nog niet dat wij nu dan echt los gaan gooien.
Na een maand op het vaste land heeft Jesse nog geen zeebenen. Hij klettert vlak voor ons geplande vertrek van de bank. Au, dat was weer even schrikken. Maar nadat we ook gedag zijn gezegd door het vriendelijke havenpersoneel, gooien wij echt los. Jesse slaapt nog voordat we de monding van de Douro uit zijn en Yme en ik moeten allebei weer wennen aan de golven van de branding die wij door moeten om op zee te komen. Verder op zee zijn er weinig golven, maar helaas is er ook weinig wind. Minder dan er is voorspeld. Over de grond gaan we al zeilend toch nog een knoop of vier, maar we hebben het gevoel dat de boot stil ligt. Dit gevoel maakt dat wij allemaal een beetje zeeziek worden en dus zetten we na een paar uurtjes de motor bij.
Wat zullen we doen? Gaan we naar Aveiro of zeilen we de nacht door. Zoals Roos van de Waltzing Mathilda het mooi omschrijft: "een nacht doorvaren voelt als een cadeautje voor het gezin". Ja, als we de nacht doorvaren leggen we natuurlijk heel wat meer mijlen af, die we sowieso moeten varen. Ook kunnen we dan weer net iets langer op de volgende plek blijven, voordat we weer de trossen los moeten gooien.
We besluiten om de nacht door te varen en dat Yme het grootste deel hiervan voor zijn rekening neemt en ik zoveel mogelijk probeer te slapen, zodat ik morgen fit ben om met Jesse te spelen. Als Jesse om half negen naar bed gaat, ga ik met hem mee. Ik lig eerder te pitten dan de kleine, haha. Rond een uur of twaalf voel ik dat Jesse zijn pyjama helemaal nat is, een ongelukje met de luier. Het is pikdonker en met de zaklamp probeer ik Jesse al slapend te verschonen. Buiten gaat het goed. Yme ziet geen hand voor ogen, het is mistig en de wind is nog meer afgenomen. Helaas is de kraanlijn losgeschoten, waarom dit soort dingen nou altijd 's nachts moeten gebeuren...., morgen dus de mast in.
Op de radar zien we langzamerhand enorm veel vlekken, zijn het golven, dolfijnen, vogels? We houden het op dolfijnen. Af en toe zien we een visvlaggetje, gelukkig zijn het er niet veel en gaat het steeds goed. Van het radaralarm worden we zenuwachtig, dus die zetten we uit. We kijken wel zelf goed naar het scherm. Als ik dan een paar uurtjes op wacht sta, druk ik per abuis op het man over boord-alarm. Hmmm, Yme slaapt er gewoon doorheen. Hij wordt pas wakker als ik hem roep. Maar goed dat het een vals alarm was. Maar hoe krijgen we het ding uit, hij blijft maar gaan. Als alle alarmbellen uit zijn, gaat Yme nog even liggen en staar ik de duisternis in. Opeens zijn ze daar dan, de dolfijnen. Als torpedo's schieten ze richting onze boot, om deze dan in te halen, er onder door te zwemmen en een stukje mee op te zwemmen. Het is prachtig. Zo houd ik het nog wel even vol. Maar om half vier besluit ik toch Yme wakker te maken en zelf te gaan slapen. Eindelijk val ik in een diepe slaap en word pas wakker als de zon weer op is en wij bijna de baai van São Martinho do Porto invaren waar we de Waltzing Mathilda zien liggen. Nu is het tijd voor Yme om te slapen.
's Middags krijgen we bezoek van de bemanning van de Waltzing Mathilda. Zij hebben in Nazaré de tip gekregen om hier krab te gaan eten bij een plaatselijk restaurant. Dat lijkt mij wel wat. Na een heerlijke zwemtocht en een koude douche op het strand, staan wij om zes uur voor de deur van het restaurant. De krab wordt met de hamer onder handen genomen. Ik kijk de kunst af van Mathieu en Roos, die duidelijk meer ervaring hebben dan ik.
Na een rustige nacht voor anker liggen, wordt Jesse op het juiste moment wakker om een mooie foto te kunnen maken van de Sailaway die door de brekers de baai in komt varen.
We hebben een gezellige dag met de bemanning van de Sailaway en de Waltzing Mathilda. De kinderen eten pannenkoeken op de Sailaway en daarna wordt de borrel voorgezet op onze boot. We liggen allemaal vroeg op bed, want morgen wordt er weer gevaren. Maar natuurlijk niet nadat Yme eerst de mast in wordt gehesen.
Na een maand op het vaste land heeft Jesse nog geen zeebenen. Hij klettert vlak voor ons geplande vertrek van de bank. Au, dat was weer even schrikken. Maar nadat we ook gedag zijn gezegd door het vriendelijke havenpersoneel, gooien wij echt los. Jesse slaapt nog voordat we de monding van de Douro uit zijn en Yme en ik moeten allebei weer wennen aan de golven van de branding die wij door moeten om op zee te komen. Verder op zee zijn er weinig golven, maar helaas is er ook weinig wind. Minder dan er is voorspeld. Over de grond gaan we al zeilend toch nog een knoop of vier, maar we hebben het gevoel dat de boot stil ligt. Dit gevoel maakt dat wij allemaal een beetje zeeziek worden en dus zetten we na een paar uurtjes de motor bij.
Wat zullen we doen? Gaan we naar Aveiro of zeilen we de nacht door. Zoals Roos van de Waltzing Mathilda het mooi omschrijft: "een nacht doorvaren voelt als een cadeautje voor het gezin". Ja, als we de nacht doorvaren leggen we natuurlijk heel wat meer mijlen af, die we sowieso moeten varen. Ook kunnen we dan weer net iets langer op de volgende plek blijven, voordat we weer de trossen los moeten gooien.
We besluiten om de nacht door te varen en dat Yme het grootste deel hiervan voor zijn rekening neemt en ik zoveel mogelijk probeer te slapen, zodat ik morgen fit ben om met Jesse te spelen. Als Jesse om half negen naar bed gaat, ga ik met hem mee. Ik lig eerder te pitten dan de kleine, haha. Rond een uur of twaalf voel ik dat Jesse zijn pyjama helemaal nat is, een ongelukje met de luier. Het is pikdonker en met de zaklamp probeer ik Jesse al slapend te verschonen. Buiten gaat het goed. Yme ziet geen hand voor ogen, het is mistig en de wind is nog meer afgenomen. Helaas is de kraanlijn losgeschoten, waarom dit soort dingen nou altijd 's nachts moeten gebeuren...., morgen dus de mast in.
Op de radar zien we langzamerhand enorm veel vlekken, zijn het golven, dolfijnen, vogels? We houden het op dolfijnen. Af en toe zien we een visvlaggetje, gelukkig zijn het er niet veel en gaat het steeds goed. Van het radaralarm worden we zenuwachtig, dus die zetten we uit. We kijken wel zelf goed naar het scherm. Als ik dan een paar uurtjes op wacht sta, druk ik per abuis op het man over boord-alarm. Hmmm, Yme slaapt er gewoon doorheen. Hij wordt pas wakker als ik hem roep. Maar goed dat het een vals alarm was. Maar hoe krijgen we het ding uit, hij blijft maar gaan. Als alle alarmbellen uit zijn, gaat Yme nog even liggen en staar ik de duisternis in. Opeens zijn ze daar dan, de dolfijnen. Als torpedo's schieten ze richting onze boot, om deze dan in te halen, er onder door te zwemmen en een stukje mee op te zwemmen. Het is prachtig. Zo houd ik het nog wel even vol. Maar om half vier besluit ik toch Yme wakker te maken en zelf te gaan slapen. Eindelijk val ik in een diepe slaap en word pas wakker als de zon weer op is en wij bijna de baai van São Martinho do Porto invaren waar we de Waltzing Mathilda zien liggen. Nu is het tijd voor Yme om te slapen.
's Middags krijgen we bezoek van de bemanning van de Waltzing Mathilda. Zij hebben in Nazaré de tip gekregen om hier krab te gaan eten bij een plaatselijk restaurant. Dat lijkt mij wel wat. Na een heerlijke zwemtocht en een koude douche op het strand, staan wij om zes uur voor de deur van het restaurant. De krab wordt met de hamer onder handen genomen. Ik kijk de kunst af van Mathieu en Roos, die duidelijk meer ervaring hebben dan ik.
Na een rustige nacht voor anker liggen, wordt Jesse op het juiste moment wakker om een mooie foto te kunnen maken van de Sailaway die door de brekers de baai in komt varen.
We hebben een gezellige dag met de bemanning van de Sailaway en de Waltzing Mathilda. De kinderen eten pannenkoeken op de Sailaway en daarna wordt de borrel voorgezet op onze boot. We liggen allemaal vroeg op bed, want morgen wordt er weer gevaren. Maar natuurlijk niet nadat Yme eerst de mast in wordt gehesen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten