Scherven brengen geluk

Het uitvaren van de baai van São Martinho is een stuk minder spectaculair dan het binnenvaren van de Sailaway. Hier gaat de Waltzing Mathilda voor ons uit. Zij geven ons kort verslag over de marifoon, waarna wij hun voorbeeld volgen evenals de Sailaway. Op weg naar Peniche.

Na een paar nachtjes ankeren willen wij wel weer in een haventje liggen, maar de haven van Peniche ligt vol. Althans er liggen veel boten, met veel ruimte er tussen, maar net niet genoeg dat wij onze catamaran ertussen kunnen plaatsen. Op dat vlak ligt voor havenmeesters in Portugal nog veel te winnen. Nu lopen ze toch weer centen mis. Dus wij gooien ons anker uit naast de Zeemuis, een echte Nederlandse vertrekkersboot. Een die niet van plan is nog terug te komen. Wij hebben al veel over hun gehoord, zo zou er een jongetje, Pjotr, in de leeftijd van Jesse aan boord zijn. Nadat wij geïnstalleerd zijn, komen zij een kijkje bij ons nemen. Altijd gezellig nieuwe mensen, met nieuwe verhalen. Jeroen en Doeshka (hopelijk goed geschreven) zijn oude rotten in het vak, ze hebben het rondje Atlantic al eens gedaan, toen hun dochter Djerie 3 jaar was, zij is nu 12. Nu zijn ze van plan om verder te gaan met eindbestemming Nieuw-Zeeland. Jeroen filmt zijn zeiltocht voor Zilt, een zeilersmagazine. Jesse en Pjotr moeten nog even wennen aan elkaar, maar al gauw blijkt dat zij een gezamelijke passie hebben. Ze zijn allebei weg van Enza. Gelukkig duurt het dan ook niet lang voordat de Sailaway en de Waltzing Mathilda hun anker uitwerpen en naar onze boot komen. Isis en Fenna, de twee oudste meiden van de Sailaway, komen zelfs naar onze boot gezwommen. Het is een zoete inval en wederom doet onze boot zijn bijnaam eer aan.

Als de heren al lekker wat biertjes op hebben, worden we verrast met een bezoek van de douane. Zeemuis check, Drift Away check, Waltzing Mathilda check, Sailaway check. Maar dan vaart de boot van de douaniers met Matthieu en Thijs nog aan boord met een rotgang naar de pier, waarop een auto van de marine met zwaailichten komt aangereden. Was het dan misschien toch niet helemaal in orde? Al snel blijkt dat wij niet mogen ankeren waar wij nu liggen, we moeten verhuizen naar een plekje binnen de havenkom. Daar was alleen geen plek. De douanier zegt tegen mij dat als er geen plek is, wij dan gewoon hier kunnen blijven. We roepen de "marine police" nog even op en besluiten dan alle vier lekker te blijven waar we liggen. De volgende ochtend krijgen we bezoek van de "marine police", we mogen hier niet blijven. We waren het anker al aan het ophalen om richting Lissabon te gaan.

Met de andere Nederlandse boten in ons kielzog varen wij de mist in. We zwaaien naar een visser, die ons zijn vangst aanbiedt. Op dit soort momenten vind ik het jammer dat Yme geen vis eet, ik kan hem moeilijk vragen om een visje te killen en ik zie het mezelf ook nog niet doen. We zeilen een heel stuk. We worden ingehaald door de Waltzing Mathilda en de Zeemuis. Dan doen we de motor toch maar aan. Vlak voordat we bij Caiscais zijn vaart Yme midden tussen twee visboeitjes. De motor hapert en hij ziet dat we een van de boeitjes achter ons aan slepen. Yme is door een net gevaren. We besluiten met een motor verder te varen en in de baai van Caiscais te ankeren. We leggen de boot naast een Nederlandse Contest en een Franse Lagoon 400. De Nederlander Paul schiet ons gelijk te hulp als hij hoort dat we een net in de schroef hebben. Maar nog voordat hij met zijn bijboot bij onze boot is, lig ik in het water en heb ik het net uit de schroef kunnen halen.

Caiscais is een verrassend leuke stad. Wel toeristisch, maar toch een heerlijk sfeertje. Ze hebben er een prachtige speeltuin in een mooi park. Op het strand is een zandkunstenaar bezig een heel dorp te bouwen. Verder een goede Indier, dus onze dag kan niet meer stuk.

Op maandag vertrekken wij vroeg naar Oeiras. De haven van Caiscais is erg duur, dus we denken dat we in Oeiras goedkoper uit zullen zijn. Niet dus, maar daarentegen kost het wassen een schijntje. € 1,50 voor de wasmachine en € 1,50 voor de droger. Wij maken hier gretig gebruik van en na vijf wasbeurten is het beddengoed weer schoon en hebben wij weer frisse kleertjes om aan te doen. Tussendoor nemen Jesse en ik nog een frisse duik in het aan de haven gelegen zwembad en we eten een heerlijke salade op het terras. De haven voelt meer als een hotel, en onze boot is dan de hotelkamer.

De volgende dag staan we bijtijds op om naar Lissabon te gaan. We nemen de taxi naar de stad. Onderweg rijden we door Belém. Prachtig om te zien. Ik weet nu al dat een dag veel te kort is voor deze mooie stad. We nemen de oude tram en doen een 'sightseeing' door een deel van de stad. We lunchen op een bijzonder binnenplaatsje. Kopen een mooi cadeau voor Jesse, omdat hij al tien stickers heeft verdiend met zijn luie oog. Ik steek een kaarsje op in de Basílica da Estrella en daarna genieten wij van de jonge eendjes in het park. Het was mooi om even aan Lissabon te kunnen proeven, maar ik wil nog een keertje terug.

Yme heeft in zijn hoofd gehaald, dat wij 's avonds nog losgooien en koers zetten naar het zuiden. Ik stem in. Ik kook alvast een lekkere pasta. Jesse mag zijn cadeau uitpakken en helpt in zijn keuken ook mee met koken. Om kwart voor vijf gooien we los en varen de Taag af richting het Zuiden. Er is weinig wind voorspeld, maar genoeg om te kunnen zeilen. Yme rolt de gennaker uit. We stuiven vooruit. Er is toch wat meer wind dan voorspeld. Met een van vermoeidheid huilende Jesse knapt er opeens iets bij mij, ik ontplof. Mijn lege bord knalt op de grond, in scherven. "Ik kan dit niet. Ik wil dit niet." Jesse schrikt, Yme schrikt, maar ook ik schrik. Ik voelde me de afgelopen dagen ontspannen, lekker in mijn vel, mijn glas was weer half vol in plaats van half leeg en dan opeens dit. Zijn het bijwerkingen van de Primatour? Of gingen we te hard en raakte ik in paniek. We zullen het niet weten, maar scherven brengen geluk.

Na een nacht snel doorvaren, we klokken zelfs 13,4 knopen bij het surfen op de golven, krijgen we Cabo de São Vincente in het vizier. We ronden de kaap, met de gennaker op. De kust van de Algarve is prachtig. We zien op de AIS dat de Barnstormer in een baaitje voor anker ligt. Het is zulk mooi zeilweer dat wij doorgaan naar Lagos. Daar aangekomen gaan de mannen weer tukken en start ik voor het eerst in tijden weer Wordfeud op. Heerlijk even niksen. De Barnstormer komt even later ook de haven binnenvaren, Jesse en Nienke gaan al snel weer aan de slag.

Vandaag zijn wij weer de haven niet uitgeweest. Jesse en ik stonden vroeg klaar om te gaan zwemmen, bleek de toegang tot het zwembad maar liefst € 17,50 per persoon te kosten. Dat ging ons toch iets boven ons pet. Dus naar de speeltuin en koffie drinken met Henny, Marieke en Jorg. 's Avonds gezellig met de bemanning van de Mero een afhaalpizza en ik Chinees gegeten in een Engelse pub. We liggen hier met zo'n zeven Nederlandse vertrekkersboten en dan nog een speedboot uit Edam.