Motoren naar Marokko na het voetballen op Culatra

Culatra is een heerlijke plek om een paar dagen door te brengen met het gevoel dat je helemaal niets moet. Vanaf de ankerplek komen we dus ook eigenlijk niet voobij de eerste terrasjes, al knaagt dat bij Nicole die graag de rest van het eiland wil zien. Maar voetballen met alle Hollanders op het kunstgrasveld is ook leuk, net als het eten waar we de overwinning van de mannen op de vrouwen uitgebreid vieren. De hele ochtend is het kinderopvang voor de kleintjes bij ons op de boot, dus ook dan zien we niet veel.

De weersvoorspelling ziet er rustig uit, en na de laatste verjaardagsfestiviteiten op het strand van Culatra met de andere Nederlandse boten gaan we op tijd naar bed om de volgende dag vroeg het anker op te halen voor de tocht naar Rabat. We varen op met de Mero, en terwijl Nicole en Jesse nog twee uurtjes slapen kan ik de eerste uren heerlijk zeilen. Een lekkere start dus, met bijna 200 mijl voor de boeg.

De voorspellingen blijken echter prima te kloppen en dus moet na een paar uur de motor aan en motorzeilen we de rest van de dag en de mooi verlichte nacht. Het is volle maan. Nicole zit achter het roer, Jesse en ik vermaken ons binnen met van alles en nog wat. De zee is rustig, en ondanks dat het motoren me altijd wat onrustig maakt is het een makkelijke oversteek op deze manier.

Onderweg komen we een veld van witte boeitjes een klein open motorbootje tegen met heel wat paardekrachten erachter. Of daar visnetten onder hangen of iets anders weten we nu nog niet, we blijven voor de zekerheid op gepaste afstand en bestuderen het geheel voorzichtig met de verrekijker. Jesse neemt nog een badje omdat we toch genoeg warm water hebben tijdens het motoren, het badwater gebruikt hij daarna als wasstraat voor zijn autoverzameling.

Als we na 32 uur Rabat in zicht hebben en nog net lekker op de gennaker de laatste mijlen zeilen, komen de Mathiba, de Sylver en de Pooh net de haven uitvaren. De bemanning van de Mathiba wenst ons over de marifoon veel plezier in Rabat, waar de mensen overvriendelijk zijn. De pilot ziet ons al aankomen, dus voordat we ze op hebben geroepen zijn ze al bij ons.

We wachten op de Mero om samen naar binnen te worden geleid, alvorens we ons bij de meldsteiger inklaren voor een paar weken Marokko. Met de charmes van Jesse en de Mero-kids regelen we de formaliteiten op de kade en dit is dus zo gepiept. Ondertussen krijgt de boot bezoek van Wolf, een hele grote herdershond van de douane. Als dank laat hij een plasje achter in de badkamer.

We eten onze eerste avond in Rabat met de bemanningen van de Regina en de Mero, de volgende dag staat vooral in het teken van wassen, schoonmaken en lang op het terras van de marina zitten. Wie weet gaan we tegen de avond ook de stad wel even in. Maar we liggen hier zeker een week aangezien mijn moeder de 7e in Marrakech aankomt, dus er is tijd genoeg.