Ademnood op de boot

Je kind verliezen is het ergste dat je kan overkomen. Wij liggen voor anker bij het eilandje Lobos voor de kust van Fuerteventura als we na het eten, dat Jesse niet wil eten, Jesse naar bed gaan brengen. Hij lijkt weer een kloofje bij zijn oor te hebben, dus we willen er wat zalf opsmeren. Jesse heeft hier een bepaalde angst voor ontwikkeld. Hij kan helemaal over de rooie gaan. Hij houdt zijn adem in, voordat hij heel hard gaat huilen. Ook deze keer houdt hij zijn adem in. Maar in plaats van dat hij binnen een paar seconden gaat huilen, lijkt hij erin te blijven, hij lijkt te stikken. Hij wordt blauw, nog blauwer, heel donkerblauw. Zijn ogen tollen. Hij is zo stijf als een plank. "Jesse, kom nou. Jesse, Jesse..." roepen we. "Wat moet ik doen?", vraagt Yme zich reddeloos af. Ik ren de salon in en bel 112 met de mobiele telefoon. "My baby, my baby....", zijn de enige woorden die ik uit kan brengen. Maar al snel herstel ik en leg de situatie met angst in mijn stem uit. "Hold on a moment." Het lijkt minuten te duren en Jesse ademt nog steeds niet. Yme doet een poging om mond-op-mond beademing te geven. Er komt iemand aan de telefoon die beter Engels spreekt. We liggen voor anker, zijn midden op zee, de dichtstbijzijnde haven is een half uur varen. Intussen heeft Yme met Jesse op zijn arm via kanaal 16 een noodoproep met de marifoon gedaan. Ik moet naar mijn kind. En dan hoor ik Jesse, niet luid, maar hij is er weer. Na twee minuten ademt hij weer. We leggen hem op zijn zij op de bank en hij slaapt.

We moeten zo snel mogelijk naar de haven van Corralejo. De ambulance wacht ons op. Als Yme het anker op haalt, weigert opeens de elektrische lier. NIET NU, alsjeblieft!!! Yme is helder en vermoedt dat het de zekering is. Hij zet de schakelaar weer terug en we halen het anker op. Ik luister of ik de ademhaling van Jesse hoor. Hij ligt heel rustig. Maar slaapt hij, of is hij in een coma? Ik meet zijn temperatuur en die daalt. We zijn er niet gerust op. Ik roep de hulpdiensten weer op. Er is al een boot van de Guardia Civil onderweg. We zien inderdaad zwaailichten. We moeten een sein geven, zodat ze ons kunnen vinden. De lichten van onze boot gaan aan en uit, aan en uit, aan en uit, ... Ze hebben ons gezien en zijn echt heel snel bij ons. Zijn die witte ongezellige LED-lampen toch nog ergens goed voor. Ik stap zo snel als ik kan bij hun aan boord met een nog steeds slapende Jesse in mijn armen. De boot van de Guardia Civil geeft vol gas. Yme achterlatend in hoge golven.

Binnen vijf minuten zijn wij in de haven van Corralejo. Jesse wordt overgenomen door de arts en in de ambulance gelegd. Daar komt hij bij, grote ogen van schrik en hij zet het op een schreeuwen. O, wat vind ik het fijn om hem zo te horen krijsen. Op andere momenten denk ik daar toch echt anders over. Jesse trekt het slangetje met zuurstof uit zijn neus, het masker wordt ook heftig weggeduwd. Wij rijden naar de eerste hulpdienst in Corralejo. Daar willen ze verdere onderzoeken doen, maar Jesse werkt geenzins mee. Met een prikje in zijn vinger wordt zijn glucosewaarde gemeten. Extreem hoog. Misschien heeft hij diabetes en was het een hypo, of het was een epileptische aanval. Er moet een specialist naar kijken en dus zullen we met de ambulance naar Puerto del Rosario worden gebracht waar het enige ziekenhuis van Fuerteventura staat. Zo'n 40 kilometer van Corralejo. Yme en ik houden contact via de handmarifoon en via de sms. Inmiddels is Jesse weer rustig en in slaap gevallen op mijn schoot bij de eerste hulp. We wachten op de ambulance om ons naar het ziekenhuis te brengen.

Intussen heeft Yme samen met een man van de Guardia Civil de boot naar de haven van Corralejo gebracht. Er is geen plaats in de haven, dus er moet geankerd worden. In het donker is het lastig om te zien wat daarvoor de beste plek is, maar al snel ziet Yme twee bekende boten met een nog wakkere bemanning. De Duitse Amzer Zo en de Nederlandse Sailaway. Als de boot bij de tweede keer goed ligt komt Thijs van de Sailaway Yme van de boot halen zodat de Guardia Civil hem naar de eerste hulp kan brengen met wat knuffels en kleren voor Jesse. 

In de ambulance is eigenlijk geen plek voor Yme, maar de Guardia Civil regelt dat hij toch mee mag. We rijden naar het ziekenhuis. Jesse slaapt de hele rit. In het ziekenhuis zie ik pas dat Yme zo ongeveer de hele inboedel van onze boot heeft meegenomen. Een grote weekendtas vol met kleding, voor Jesse en voor mij. De laptop, de luiertas, en mijn handtas. De verpleegsters moeten lachen als ze al die rommel zien.

Er komt weer een arts om Jesse te onderzoeken. Jesse raakt weer behoorlijk overstuur. Zijn handaap en -kikker doen hun uiterste best om Jesse rustig te krijgen. Als er later bloed afgenomen moet worden, mogen we er niet bij zijn omdat hij dan rustiger zou zijn. Hij wordt meegenomen en we horen hem het hele ziekenhuis bij elkaar gillen. Weer terug bij ons laat hij ons stoer zijn pleister zien. We moeten wachten op de resultaten. Het is inmiddels elf uur en Yme en ik zijn behoorlijk moe, alleen Jesse lijkt steeds wakkerder te worden. Hij begint weer praatjes te krijgen, kan weer lachen en speelt kiekeboe met de verpleegsters.

De arts heeft een diagnose gesteld en overhandigd ons informatie in het engels. BHS, Breath Holding Spells. Een kind houdt zijn adem in op momenten dat hij een driftbui heeft, stress ervaart, pijn heeft. Hierdoor stroomt er niet genoeg zuurstof naar de hersenen. Het kind kleurt blauw om de mond en in erge gevallen dus helemaal blauw. Het kind wordt slap of helemaal stijf, kan flauwvallen, maar als dat gebeurt keert de ademhaling vanzelf weer terug. Dit duurt meestal niet langer dan twee minuten. De uitslagen van het bloed zijn goed en we mogen naar huis.

Als we om kwart over een weer bij de haven aankomen, staat Thijs ons al op te wachten. Hij heeft ons een lift gegeven naar de boot en we zijn als een blok in slaap gevallen. Af en toe wakker wordend met dat nare beeld van een blauwe Jesse op mijn netvlies.

Wij zijn alle mensen die ons hebben geholpen heel dankbaar. De reddingsactie kwam heel snel op gang. De mensen van 112, van Radio Las Palmas, de Guardia Civil, het ambulancepersoneel, de artsen bij de eerste hulp en de artsen en verpleegsters in het ziekenhuis van Puerto del Rosario, de taxichauffeur, Frank voor het opletten op de boot, Thijs en Suzanne voor hun medeleven en dinghytaxi.

Achteraf valt het dus wel mee, Jesse rent gewoon weer rond in de speeltuin met Enza, maar dat weet je niet op het moment dat je je kind ziet wegvallen.