Een dag en nacht solozeilen is mooi maar vermoeiend

Nadat ik 20 uur lang nagenoeg onafgebroken tussen de 20 en 25 knopen wind heb gehad lig ik uitgeput met de boot te dobberen voor de haven van San Miguel op Tenerife. Een paar uur vroeger dan gepland, de gemiddelde snelheid was met bijna 8 knopen hoger dan normaal. De wind is net weggevallen, het is 5 uur in de ochtend en nog donker, de aanloop naar de haven lijkt wat lastig. Ik maak een cappuccino om een beetje warm te worden, en ga daarna maar mijn tanden poetsen om wakker te blijven totdat het wat lichter is zodat ik een plekje in de haven kan zoeken. En vervolgens mijn bed in te duiken. Dat wakker blijven is echter lastig, dus ga ik de boot maar klaar maken om aan te leggen. En vervolgens toch de haven in te varen. De havenmeester ziet me gelukkig al snel aankomen, maar zegt dat er nog geen plek voor mij is. Hij snapt gelukkig ook dat dit een beetje slecht uitkomt, en wijst me vervolgens de weg naar een hoekje achter in de haven aan een betonnen kade. Ondanks de vermoeidheid manouvreer ik de boot vlak langs allerlei steigers en andere boten. Wanneer de boot vastligt duik ik mijn bed in, om ruim een uur later wakker te worden van geklop op de boot. Althans daar lijkt het op. Ik negeer het in eerste instantie, maar ga uiteindelijk toch even kijken. Net op tijd, want ik was even vergeten dat ik niet aan een drijvende steiger lig, maar aan een stugge betonnen kade. En die zakt niet mee als het waterpeil wel zakt. De lijnen staan dus strak, de bolders kraken. Ik kan ze nog net wat losser maken, en ga snel naar het havenkantoor om te zien of ze inmiddels een andere plek voor me hebben. Een uur, en een koffie op de Barnstormer, later verplaats ik met hulp van Thijs van de Sailaway de boot naar een andere plek. Mezelf verwonderend over het kleine gaatje waar ik de boot een paar uur eerder in z'n achteruit door naar binnen heb gevaren...

Nadat ik goed en wel vast lig ga ik de boot afspuiten. Die is helemaal zout van het vele overkomende water, zoals boven op het raam een beetje te zien is. Voor het eerst sinds we deze boot hebben heb ik met een dubbel gereven grootzeil gevaren en een deels ingerold voorzeil. De zogenaamde acceleratiezones naast en ten zuiden van de eilanden geven in korte tijd veel extra wind, die versnellingen moet je voor zijn. Ik heb ook veel op de hand gestuurd, dat was wederom een nieuwe ervaring. Normaal doet Henk, de automatische piloot, al het zware werk. Maar wel fijn om zelf aan het roer te zitten bij de snelle veranderingen in wind en golven. Bij het solozeilen echter een beetje onhandig, alleen voor de hoogst noodakelijk dingen ging ik even naar binnen. Verder bijna onafgebroken op het stuurbankje gezeten. Dus blij dat ik er nu ben, langer dan 24 uur had ik dit niet volgehouden. Hoe mooi de tocht ook was.