Een huwelijksreis vol boodschappen doen

Het is even stil geweest hier, maar niet zonder reden. Nicole en ik zijn de 8e van deze maand getrouwd op een prachtige besneeuwde en zonnige dag in Muiden, Huizen en het water daartussen. Maar direct daarna staat alles alweer in het teken van de aankomende oceaanoversteek die ik samen met Eric, de man van mijn zusje, ga doen.

Jesse gaat een weekje naar oma "toe heen", Nicole en ik vliegen dus drie dagen na ons huwelijk alweer naar Tenerife en zien vlak voor de landing dat de boot er prima bij ligt in de San Miguel Marina. Voor het eerst is de boot lange tijd alleen geweest, en dat ook nog in een vreemde haven waarmee communiceren op afstand onmogelijk blijkt te zijn.

De eerste dag staat in het teken van schoonmaken en wassen. De overvliegende vliegtuigen en het Afrikaanse stof laten hun sporen na en het is even hard werken om alles weer op orde te krijgen. Ondertussen maken we lijstjes met taken en boodschappen die we in de dagen daarop afwerken. Aangezien de oversteek ongeveer drie weken zal duren is het van belang dat de voorbereiding goed is. Want eenmaal onderweg kunnen we niets meer kopen, en weinig meer doen.

Gelukkig hebben we ook nog wat afleiding. Adjan, zijn vrouw Franka en dochter Philine, komen een dagje mee zeilen. Ze zijn op vakantie in Tenerife en hadden gelezen dat wij daar lagen. Nu moeten wij toch een dagje varen om alle systemen te testen, dus het komt mooi uit dat we het nuttige met het aangename kunnen combineren. Het is een prachtige zeildag en we ankeren voor de grote rode rots bij het vliegveld. Vlak voor een naaktstrand zien we even later. Na de lunch op de fok weer terug gevaren en de dag afgemaakt bij een heerlijke Italiaan waarvan de (kleine) eigenaar zichzelf Ron Jeremy noemt. De mannelijke gasten probeert hij dan ook de hele avond een minderwaardigheidscomplex te bezorgen. Als hij bij het weggaan hoort dat ik drie weken de oceaan op ga krijgt Nicole zijn privénummer ;-). De dagen erna eten we weer gewoon bij een van de vijf Indiers hier in San Blas.

  

Een van de klusjes die al heel lang op de lijst staat is het inspecteren van de mast en tuigage. Dit is een aantal maanden geleden door een specialist gedaan, maar ik wil het zelf ook een keer doen voor het geval dat we toch problemen mochten ondervinden. Dit betekent wel dat ik ruim 20 meter de lucht in moet, en mijn kersverse vrouw mij daar moet zien te krijgen. En niet onbelangrijk, ook weer naar beneden moet (willen) laten... Het gaat allemaal goed, maar ik verheug me niet op het moment dat ik dit op onrustig water met veel wind nogmaals moet doen, zoals de opstapper van de Ostrea. Gelukkig is er niets bijzonders te zien daar boven, dus het lijkt me sterk dat het nodig zal blijken te zijn.

Vanochtend vroeg zet ik Nicole weer op het vliegtuig naar Nederland. Na nog een laatste keer alles schoonmaken ben ik nu even alle internetzaken aan het bijwerken. Drie weken offline zal ook even wennen zijn. Vanavond eerst Eric ophalen van het vliegveld, en misschien nog maar even naar die rare Italiaan voordat we morgenochtend losgooien voor de tocht van ruim 5.000 kilometer. Zie hier onder de route die we denken te varen. Vanwege enkele depressies die de komende 10 dagen verwacht worden moeten we wat zuidelijker varen dan de kortste weg, maar in Columbus hebben we een goede voorganger.

De meeste andere boten zijn al bijna aan de overkant, die willen daar de feestdagen doorbrengen. Wij zijn wat later, en dat zal waarschijnlijk betekenen dat we Oud & Nieuw halverwege vieren, ver weg van wat of wie dan ook. Met een flesje alcoholvrije champagne, of bij windstilte een echte. Een smsje naar de satelliettelefoon kun je ons altijd sturen: +870776489445. Antwoorden is een beetje kostbaar, dus dat doen we als we weer aan land zijn.